Johann Peter Hebel: Der Winter

Isch echt do obe Bauwele fail?
Si schütten aim e redli Tail
in d`Gärten aben un ufs Huus;
es schneit doch au, es isch e Gruus;

un `s hangt no mengge Wage voll
am Himmel obe, merk i wohl.
Un wo ne Maa vo wytem lauft,
se het er vo der Bauwele gchauft;
er trait si uf der Achsle noo
un uf ein Huet un lauft dervo.

Was laufsch denn so, du närsche Maa?
De wirsch si doch nit gstohle ha?
Un Gärten ab un Gärten uf,
henn alli Scheie Chäppli uf.
Si stöhn wi großi Heere do;
si maine, `s haigs sust niemes so.
Der Nußbaum het doch au si Sach
un `s Heerehuus un `s Chilchedach.

Un wo me luegt, isch Schnee un Schnee,
me siht ke Strooß un Fueßweg meh.
Mengg Soomechörnli, chlai un zart,
liit unterm Bode wohlverwahrt;
un schnei`s, so lang es schneie mag,
es wartet uf si Ostertag.

Mengg Summervögeli schöner Art
lit unterm Bode wohlverwahrt;
es het kai Chummer un kai Chlag
un wartet uf si Ostertag;
un gang`s au lang, er chunnt emool,
un siider schlooft`s, un `s isch em wohl.

Un wenn im Früehlig`s Schwälmli singt
un d`Sunnewärmi abedringt,
potz tausig! wacht`s in jedem Grab
un straift si Totehemdli ab.
Wo nummen au e Löchli isch,
schlieft `s Leben uuse, jung un frisch.

Do fliegt e hungerig Spätzli her.
e Brösli Brot wär si Bigehr.
Es luegt ain so verbärmtli a:
`s het siider nechte nüt meh gha.
Gell, Bürstli, sell isch anderi Zit,
wenn `s Chorn in alle Fure lit?

Do hesch ! Loß andern au dervo !
Bisch hungerig, chasch wider choo!
`s mueß wohr sii, wie`s e Sprüchli gitt:
"Si säihe nit un ernte nit;
si henn kai Pflueg un henn kai Joch,
un Gott im Himmel nährt si doch."

| Johann Peter Hebel (1760-1826) | Hochalemannisch | Wiesentäler Dialekt